یک پست بعد از 5 سال

فارغِ مُوَقَّتی از درس های دو سوم ابتداییِ بخش اطفال و در آستانه ی نگران شدن برای ایام امتحان بهداشت 4، مشغول ایده جمع کردن برای انیمیشن سازی، داشتم موزیک ها رو گوش میدادم که به موزیک Praqa رسیدم و یادم افتاد برای اولین بار این ترانه رو تو یه وبلاگ شخصی، اون زمان که این شبکه های اجتماعی هنوز به این شکلی که الان هستن نرسیده بودن، منتشرش کرده بودم و خیلی حس خوبی میداد که هر موقع وارد صفحه ی مدیریت وبلاگ خودم وارد می شدم انگار مدیریت بخشی از جهان به من سپرده شده و از پیام هایی که برام فرستاده میشد بسیار مشعوف می گشتم. واقعیتش نه پسوورد ورود به مدیریت وبلاگ یادم بود ه حتی آدرسش! رفتم به وبلاگ کلاسمون که همون ترم اول با روی کار آمدن گروه کلاسی لاین و بعد وایبر و بعد تلگرام، دیگه متوقف شد و مدیریتش با خودم و یکی دیگه بود که اون موقع با هم دوست بودیم.

خواستم به شما مخاطبین، به خودم، متکلم وحده، و به وبلاگ سابقم که اخیرا شده وبلاگ جاری ام، یه سلامی بکنم و یادآور بشم که عمر، و زمان، یه مفهوم نسبی هستش و زمان خط نیست بلکه نقطه س . انگار همین الان بود همه ی این اتفاقات و ... مادری داشتم بهتر از آب روان. الان دیگه ندارم. تقریبا دو ساله که از دستش دادم بلکه نه، حدودا اون مادری ه 92 داشتم 93 از دست دادم ینی 4 ساله که از دستش دادم. خدا بیامرزدش واقعا روزگار خوشی نچشید تو این دنیا. امیدوارم اگر این حرفایی که در مورد بعد از مرگ میگن درست باشه، اون جاش خوب باشه.

البته طوری هم نباید ناراحت بشیم که ما قراره همیشه بمونیم و اون مُرد. هممون میمیریم...

خیلی خوشحال میشم دوستان وبلاگی جدیدی پیدا کنم و به اصطلاح یه OURBEAUTIFULBOYISHLIFE_REBORN  ایجاد کنیم. یا بهتر بگم : ری_ایجاد کنیم.

ارادتمند شما، مهدی حسین زاده
بهمن 97